Niejeden z nas ma bliskich, którzy boją się być blisko.

Dzieci kocha się takie, jakie się ma, a nie takie, jakie chciałoby się mieć.

W rodzicach zakodowany jest podstawowy obowiązek wszczepienia niepodważalnych
wartości ewangelii, swoim dzieciom.

Rodzice dźwigają swój własny krzyż i razem z dziećmi niosą ich krzyże.

Zamykają stalowe drzwi
Aby nie słyszeć rodziców wołania

Wolą być samotni wyobcowani aby nie zagracać
Własnego sumienia wspomnieniami

Boją się z nimi spotkania
By ich wybaczeniem nie roztrzaskali

Zmieniają samochody niepostrzeżenie
Jak czas ich zmienia
W odchodzące modele które przechodzą
na szrot zapomnienia
Jak puszkę po Coca Coli
Która była bez korzenia

Ulegają złudzeniom że uciekną
Od Miłości rodziców od której się nie ucieknie
Jak od powietrza które ma się gratis

Dla nich ważne jest że jesteś a nieważne gdzie
Nawet to że nie chcesz ich mieć
Też nie ma znaczenia

Nie miałeś wpływu na swoje narodzenie
I nie masz wpływu na tej miłości istnienie

Kiedyś zrozumiesz że nikt
Cię tak mocno nie zrani
Jak osoba którą kochasz

Wtedy znajdziesz
Dla niej swoje wybaczenie
Głębsze niż przepaść przy grani

Jak bardzo może zranić osoba kochana
I gdzie jest granica miłości

Przekraczanie granic
Potrzebuje odwagi i otwarcia serca
Aby lodowatą przestrzeń
Wypełnić miłością