Każdy człowiek posiada,
dar poczucia piękna,
bo piękno jest w nas,
cichutkie, niezauważalne,
jak życia ulotny czas.

Piękno człowieka,
często, nas urzeka.
Wzbudza miłość
i niewidzialną siłą
przyciąga ku sobie.

Najdoskonalsze jest piękno miłości.

Jest też piękno mówienia i śpiewania,
młodości i starości,
narodzin i umierania,
wplecione w tajemnicę
ludzkiego istnienia.

Nawet piękno
czujesz w tańcu
w modlitwie
i w różańcu.

Piękno jest wokół nas
w każdym miejscu
i w każdy czas.
Piękno natury
i krajobrazu.
Piękno sztuki
i obrazu.

Cudem piękna jest muzyka,
przez którą Bóg przemawia,
której nie możesz dotknąć,
nie widzisz a czujesz.

Z pięknem na co dzień obcujesz.
Nawet jeśli nie wierzysz,
w chwilach rozpaczy,
Boga nawołujesz.

Nawet odległość jest piękna,
tęsknotą zakochane serca wzruszy.

Piękno jest czymś co łączy,
świat zmysłowy z ponadzmysłowym.
Jest tajemnicą
wypływającą z duszy.

Piękno ciała obezwładnia
wkraczając w głąb ponadczasowego trwania.

Jest mostem łączącym
człowieka z Bogiem
i symbolem kochania.

Piękno jest kwiatem,
który chce się mieć.
Jest tajemnicą, którą się czuje
– trzeba tylko chcieć.

Każda rzecz piękna,
zachęca aby coś zrozumieć
w niej samej
ale i w naszym losie.

Piękno łączy
jak kromka chleba,
serce z rozumem
i doskonałością Stwórcy.

Przetrwa każdy czas
bo jest maleńką cząstką
N i e b a,
w którym Bóg
jest blisko nas.

Piękno nie ma zła
ono zbawi nas
i narody bez granic zbrata
na wieczny czas.