Człowiek nie ma innej drogi do człowieczeństwa, jak tylko przez rodzinę.
JAN PAWEŁ II

Łzami każdą naszą ranę smarowała
Sercem tuliła każdy ból i upokorzenie
Wzrokiem ważyła każde najmniejsze zakłopotanie

Oczy zamieniała w tęskniące rany

W każdym warkocie motorów rannych nas widziała
Każde skrzypnięcie drzwi ubierała w radość
Na kolanach wyprosiła każdy nasz powrót

Uczyła zaglądać w piękno schowane za zorzą poranną
Uczyła godzić się ze słońcem które zachodzi
Nadawać życiu sens człowieczeństwa

Zachęcała jak być chwałą dla ludzi i dumą dla Boga

Jak okazywać słabszym i biedniejszym wyrozumienie
Dzielić się z potrzebującymi nie tylko chlebem ale i manną

Uczyła jak sercem wiedzę i prawdę zamieniać na dobro

Wszczepiła w nas głód poznawania świata
Pokonywania nieznanych dróg

Dzięki Niej świat stał się dla nas za mały
I nie ciężki jest nam każdy trud

Wychowywała uczyła dobrych cnot
Potrzebnych Ojczyźnie w strasznych czasach sierpa i młota

O których mówiła, ze system wyrzucający Boga
Przeminie za jej życia że pozostanie po nim tylko trupów ślad

Wtedy krzyżyk zaszywała nam w klapie marynarki
Abyśmy czuli że jest z nami ukryty Bóg

Pamiętamy ją w lasce rabarbaru z cukrem
W kromce chleba namoczonej w mleku i cukrem posypanej
W smakowitej kromce chleba ze smalcem

Klęczącą w gorącym różańcu
Którym wymodliła nam życie od poczęcia
I w pierwszym z nią wykonanym tańcu

Do dziś patrzymy na świat jej oczyma
Duszą i sercem wypełnionym miłością

I wierzymy że spotkamy się tam w ogrodzie
Wśród jej wymarzonych kwiatów

Tam za najjaśniejszą bramą wieczności
Którą Ona już dla nas powoli otwiera
Kluczem który w różańcu trzyma