(Parafraza modlitwy św. Tomasza)

„Aż do waszej starości Ja będę ten sam, i aż do siwizny Ja was podtrzymam” (IZ 46,4)

Starość człowieka odsłania jego piękno duchowe, albo pokazuje jego deprawację.

Każdy wiek ma swoje piękno, jak każda pora roku.

Panie
Ty wiesz i ja wiem że się starzeję
Powoli przemieniam się w pożółkły liść

Pozwól mi cierpliwie znosić
Cierpienia fizyczne mego ciała
Daj mi chęci stosownie do mocy

Proszę uchroń mnie od mniemania
Że im jestem starszy tym mądrzejszy

Udziel mi wiedzy o mnie samym
Abym zdążył czynić pokutę
I szukać Twego Miłosierdzia

Pozwól mi dostrzec mądrość
W wierzących ludziach

Nie pozwól mi wszystkim udzielać rad
Gdy chciałbym podzielić się doświadczeniami
Którymi życie mnie dotknęło

Proszę aby w rozmowie sedno rzeczy
Nie rozmywały mi zbędne słowa

Daj mi pokorę i poczucie słabości
Wobec własnej pamięci
Pokorę wobec tego co mi starość przynosi

Zachowaj mnie miłym
Dla zgryźliwych i zarozumiałych
Pewnych siebie i upartych

Proszę abym wnosił ciepło i radość
Wśród ludzi których spotykam

Zostaw mi choć jednego przyjaciela
Który będzie przy mnie

Pozwól mi być miłym i życzliwym staruszkiem
A nie zgryźliwym upartym starcem

Nie przysyłaj mi zwątpień tylko nadzieję
Oglądania Ciebie

Panie pozwól mi wśród kochanych mi osób
Oddać Ci mojego ducha w Twoje ręce
Z grzechami i dobrymi uczynkami
Z uśmiechem radości i bezgranicznego zaufania
W Twoją miłość do mnie i moją do Ciebie

Wybacz jeśli pragnę za wiele